تو بی‌چاره چه ابلهی اگر پنداری که ما را میشود سرکوب کرد. برگ هایمان، شاخه‌هایمان ، که بر ساقه هم اگر تیشه زنی با میلیونها ریشه که در دلهایمان تنیده ، چه خواهی کرد؟ نهال سبز آزادی ما سرانجام میوه خواهد داد و تو آفت، خشک و سرد خواهی شد. اینبار اما نگهبان و نگهدار آرمان‌هایمان خواهیم بود. اینبار اما میوه را کال نمیخوریم، به یغما یش هم نمیدهیم، که اینبار سایه‌اش پناه همه ماست، همه ایران.
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر