یک روز تابستانی..

به یاد حمید حاجی زاده و کارون کودک خردسالش

به ياد سعيدى سيرجانى

خـبـر دارى اى شيخ دانا که من

خدا ناشناسم  خدا ناشنـاس

 نه سربسته گويم دراين ره سخن

نه  ازچوبِ  تکفير دارم هراس

 زدم چون قـدم ازعـدم در وجود

خدايـت  بـرم اعتبارى نداشت

 خـداى تو ننگيـن و آلوده بــود

پرستيدنـش افـتخارى نداشـت

خـدائى بديـنـسان اســيـرنـيـا ز

که برطاعت چون توئى بسته چشم

خـدائى که بـهـر دو رکعت نماز

گرآيد به رحم وگرآيد به خشـم

خـدائى که جـز در زبان عـرب 

بـه ديگـر زبـانى نـفـهـمـد کلام

خـدائى که نـاگـه شود درغضب

بسوزد به کين خرمن خاص وعام

خـدائى چنان خودسر و بـلهـوس

 که قهرش كـنـد بـيگناهان تباه

بـه پـاداش خـشنودى يک مگـس

ز دوزخ رهاند تنـى  پرگناه

خــدائى کـه بـا شـهـپـر جـبرئيل

کند شهـرى آباد را زير و رو

خــدائى کـه درکـام دريـاى نـيـل

برد لشکر بى کرانى   فرو

خــدائى کـه بى مزد مـدح و ثـنـا

نگردد به کار کسـى چاره ساز

خدا نيسـت بـيـچاره، ورنه چـرا

به مدح و ثناى  تو دارد نيـاز

خداى توگه رام و گه سرکش است

چو ديوى که اش بايد افسون کـنند

دل او به دلال بازى خوش است

و گرنه شفاعتگران چون کننــد

 خـداى تـوبا وصـف غلمان و حـور

 دل  بـنـده گـان را به دسـت آورد

به مکر و فريب و به تهديد و زور 

به زير نگين هر چه هـسـت  آورد

خـداى تو مانند خان مغول

به تهديد چون برکشد تيغ حکم

ز تهديـد آن کـارفـرماى کـل

بمانند کرٌوبيان   صم  و بکم

چو درياى قهرش درآيد به موج

ندانـد گـنه کاره از بـى گناه

به دوزخ درون افـکند فوج فوج

مسلمان و کافر ،  سپيد وسياه

خـداى تــو انــدرحـصـار ريــا

نهان  گشته  کز کس نبيند  گزند

کسى دم زند گر به چون و چرا

به  تکفير  گـردد  چـماقش بـلند

خــداى تـو با خـيـل کـرٌ و بيان

به عرش اندرون  بزمکى  ساخته

چوشاهى که ازکار خلق جهان 

بـه کـار حـرمخانـه پـرداخـته

نهان گشته در خلوتى  تو به تو 

به درگاه  او جز ترا راه نيست

توئـى  مـحرم او که ازکار او

کسى در جهان جز توآگاه  نيست

تو زاهد بدينسان خـدائى بـناز

 که مخلوق  طبع  کج انديش تست

اسير نياز است و پابـست آ ز

خدائى  چنين لايق ريش  تســت 

نه پنهان نه سربسته گويم سخن

خدا نيست اين جانور، اژدهاست

مرنج از من اى شيخ دانا که من

خدا ناشناسم اگر اين خداست

سعيدى سيرجانى